In Denemarken en Noorwegen.

(!!!!!Allereerst: het is mogelijk dat jullie geen email krijgen met een link voor de foto’s. Foutje van Reismee. Maar via het blog kun je ook de foto’s bekijken!!!!)

Ik koester de eerste twee dagen van een vakantie, die zijn langzaam. Voordat ik het weet ben ik twee weken verder en ligt de tijd op topsnelheid.

Die eerste reisdag reden we verder dan gedacht (totaal 495 km) omdat de geplande camping aan de westkant van Bremen middagpauze had. Inplaats van 2 uur voor de camping te hangen voor we er in mochten, besloten we verder te reizen naar de oostkant van Bremen. Maar Bremen voorbij komen op een zaterdag in vakantietijd gaat langzaam want we zaten al snel in een bijna stilstaande file. Volgens onze navi zou het een oponthoud zijn van 90 minuten. We namen een afslag en reden op ons gemak door het Duitse binnenland en vonden twee uur later een kleine camping bij Sottrum. We werden verwelkomd door een oudere vrouw die ons steunend op een stok, wegwijs maakte op de camping. We waren de enige toer-kampeerders, naast vijf vaste weekend-kampeerders. Je kon zien dat de camping vroeger met liefde gebouwd en onderhouden was, maar dat er nu alleen werd schoongemaakt waar dat nodig was. Zonneluifels met prachtige afbeeldingen waren groen uitgeslagen, het cafe bleef dicht en het kampeerveld was vol molshopen.

De camping lag vlak naast de snelweg. Ontspannen in het zonnetje zittend werd ik overspoeld en ingekapseld door ruisend en haastend geluid tot ik de caravan in vluchtte.

Verder die week verbleven we op drie verschillende campings:

De tweede reisdag reden we 305 kilometer naar Haderslev in Denemarken. Een camping met een vriendelijk beheerdersechtpaar, maar erg saai. Een groot grasveld omringd door kleinere veldjes. Stonden we gisteravond op een veld met molshopen, nu stonden we op superbe gras, prachtig groen en heel, heel dicht op elkaar staande sprietjes. De volle grasmat veerde onder mijn voeten. Zo’n mooi veld had ik nooit eerder gezien.

De volgende dag reden we verder, ondanks dat er storm werd voorspeld. Maar de camping en omgeving waren zo saai en de door de beheerder versgebakken broodjes waren niet gaar, dus vertrokken we naar een camping met Nederlandse eigenaren, 50 kilometer verderop in Gesten. Ook hier lag prachtig, dik gras, echter met wat onkruid er tussendoor. Het regende en stormde dus we bleven twee dagen en toen de wind ging liggen vertrokken we naar een camping bij Frederikshavn in het noorden van Denemarken.

Deze mini-camping wordt gerund door Nederlanders. Voor hun boerderij kunnen een paar campers/caravans staan op, ook weer, een prachtige volle grasmat. Volgens de eigenaar bemest hij nooit, maar hij laat het gemaaide gras op het veld liggen. Op alle drie de campings in Denemarken zagen we dat ze machtige maaimachines gebruiken die in recordtempo een camping maaien en het gras min of meer verpulverd op de grasmat achter laten. (En wij lopen dat weer de caravan in).

Het Nederlandse boerenechtpaar heeft zo’n honderd melkkoeien en doen het meeste boerenwerk zelf. De koeien staan altijd op stal en kalfjes worden na 1 dag bij de moeder weggehaald. Volgens de boerin kunnen de koeien niet wennen aan een heuvelachtige wei en, ach, ze hebben het goed in de stal. En de kalfjes, ze weten niet beter. Op donderdag werd er een kalfje geboren en we werden er bij gehaald toen de moeder het kleintje schoonlikte. s’ Avonds werd het beestje in een apart hokje gezet.

Er loopt een witte herdershond rond die denkt dat alle koeien zijn vrienden zijn. Hij zoent er mee (zie foto). Ook denkt hij dat de twee jonge katjes die op het terrein ronddollen zijn kindertjes zijn, hij vermaant ze op zijn hondenmanier en versleept ze soms bij hun nekvel.

Het was wel zaak om deuren van auto en caravan dicht te laten want de katjes vonden het prachtig onbekende gebieden te verkennen. Twee onschuldig kijkende vachtjes vol speels leven.

Op vrijdag namen we de boot van Hirtshals naar Kristiansand. De boot zat vol breiende vrouwen. De storm was gaan liggen, het regende nog wel en het was koud, maar het was een rustige overtocht. Wel vertrokken we een half uur later vanwege een technische storing maar die bleek goed opgelost te zijn want we haalden de overkant.

Ik heb Denemarken in grijsheid zien wegzakken, de haven, wat huizen, een strand en dan de grauwe einder, en Noorwegen in grijsheid zien opkomen, wat rotsige eilanden en dan het vasteland.

Die vrijdag reden we naar camping Oddestemmen bij Evje, zo’n zestig kilometer ten noorden van Kristiansand, en bleven daar een week. Het was even wennen dat deze camping aardig vol stond. De eigenaar is, jawel, een Nederlander. Hij slijpt en verkoopt minerale stenen met vele, voor mij onbekende namen. We kregen een steentje, een amazoniet.

We bleven er een week en hebben er wat geocaches gevonden tijdens een aantal plezierige wandelingen door zingende bossen en langs meren, een landbouwtentoonstelling-met-braderie bezocht en op de camping gelummeld. Het weer was die week fantastisch, zon, blauwe lucht, tussen 21 en 26 gr. C.

Van een aantal andere kampeerders hoorden we wat we al wisten: dat Noorwegen zo mooi en gevarieerd is. Als we alle plaatsen die men ons aanraadt zouden bezoeken zijn we een jaar weg. We houden maar gewoon mijn geplande route min of meer aan.

Op vrijdag 19 augustus trokken we weer verder. Albert had moeite de rustige camping te verlaten, maar ik vond dat Noorwegen spectaculairdere landschappen te bieden heeft dan het beboste zuiden en dat het tijd werd die te gaan opzoeken.

We reden langs meren en dwars door bergen en op 900 meter hoogte over een stukje kale hoogvlakte van de Hardangervidda, een landschap zoals dat in de Pyreneeen op ruim 2000 meter hoogte te zien is. Om 12.00 uur waren we bij de door mij geplande camping in Roldal maar Albert wilde liever doorrijden want het was regenachtig weer. Het wilde landschap werd groener, we daalden flink en reden plots op 67 meter hoogte langs een fjord over een smalle weg waarbij er veel gestopt en langzaam gereden moest worden om zonder krassen het tegemoetkomende verkeer te passeren. De door een kampeerder aangeraden camping in Lofthus zag er erg toeristisch uit, dus reden we verder naar camping Myklatun in Ovre Eidfjord, een kleine camping die ik op internet had gevonden. Onderweg veel tunnels, de lengte variërend van 400 meter tot 8 kilometer. Vlak voor Eidfjord was halverwege een tunnel een rotonde verlicht met blauw licht en onze navi vertelde me het verkeerde wegnummer waarna ik vanwege het surrealistische licht, de verbazing over een rotonde in een tunnel en de diverse borden met Noorse teksten, de navi volgde en de verkeerde afslag nam die ons over een prachtige brug over de Hardangerfjord voerde waarna we weer een tunnel indoken waar ook weer een rotonde was die we gebruikten om om te keren en de prachtige brug weer overgingen en op de volgende tunnelrotonde de juiste weg namen. We denken wel dat dat ritje aardig wat geld heeft gekost want er waren bordjes die (alleen in het Noors) aangaven dat er ergens betaald moest worden en wel zo’n 150 Kronen (13,00) voor een personenwagen en 600 Kronen (65,00 euro) voor een vrachtwagen. De vraag is wat de prijs is voor een auto-met-caravan. En we hebben dat stuk 2x gereden! We zien wel als we de rekening thuisgestuurd krijgen.

Woensdag 24 augustus.

We zijn al weer ruim twee weken aan het reizen.

Het bovenstaande heb ik vorige week geschreven maar toen kon ik Reismee niet versturen want de camping had geen WiFi.

Sinds gisteren zijn we op camping Grytta bij Olden, in de buurt van Stryn, dichtbij de Jostedalsbreen gletsjer. We staan vlak aan een meer dat gisteren de bergen helder weerspiegelde. Vandaag is het water volledig berggroen want het regent, en regent en regent.

In de volgende Reismee zullen we vertellen hoe we vorige week de hoogvlakte en tevens grootste nationale park van Europa, de Hardangervidda hebben gezien.

En misschien gaan we morgen een stukje van de gletsjer zien.

Wordt dus vervolgd.

Corrie en Albert